Quince

Czy chcę to sprawdzić ? Odpowiedź brzmi: TAK !!! Zrobię im małą niespodziankę. Ney pewnie też tam jest. Tęsknię za nim...

- Masz dziwną minę. Coś się stało ? - zapytała May.

- Chcecie coś ze mną sprawdzić ? - zapytałam tajemniczo.

- Co sprawdzić ? - zaniepokoiła się Any.

- To nic takiego. Chcę się dowiedzieć, gdzie pracują chłopcy.

- Okay - odpowiedziały jednocześnie bez żadnych emocji.

- Kiedy ?                  

- Dziś w nocy.

- W nocy ?

- No tak, chyba się nie boisz ? - zaczęłam ją prowokować.

- Ja niczego się nie boję - powiedziała pewnie brunetka.

Wróciłyśmy do hotelu. Wypakowałyśmy nasze zakupy i leżałyśmy na kanapie oglądając jakiś durny program. Byłyśmy wykończone  po tym zakupowym maratonie i straciłam ochotę jechać do chłopaków, ale taka okazja może się nigdy nie przytrafić. Zebrałyśmy się, zamówiłyśmy taksówkę i kiedy przyjechała zeszłyśmy na dół.

- Jesteście pewne ? - zapytał z nutką strachu w głosie kierowca, kiedy podałam mu adres, a dziewczyny natychmiast spojrzały na mnie przerażonym wzrokiem.

- Tak - starałam się to powiedzieć jak najpewniej, ale sama zaczęłam się martwić. Nie, nie mogę się wycofać… Podróż zajęła nam ponad godzinę, wydawało mi się, że wjechaliśmy na obrzeża miasta.

- Jesteśmy - powiedział kierowca i można było wyczuć, że jest zdenerwowany i  chce jak najszybciej opuścić to miejsce. Podziękowałyśmy grzecznie i zapłaciłyśmy, po czym wysiadłyśmy z pojazdu. Miałam rację, że jesteśmy gdzieś na obrzeżach. Było tu strasznie. Przypominało to jedną z tych niebezpiecznych dzielnic... Na sam widok tego miejsca ciarki przechodziły mi po plecach. Na opuszczonej ulicy oświetlanej przez ledwo świecące latarnie nie było żywej duszy. Gdzieś w oddali słychać było jakieś krzyki. Przed nami stał niewielki, opuszczony stadion w opłakanym stanie, przed którym stała grupka podejrzanie wyglądających ludzi.To wszystko sprawiało, że świetnie rozumiałam tego kierowcę i sama chciałam jak najszybciej stąd uciec, ale nie ma już odwrotu. Miałabym teraz zawrócić ? Ani mi się śni.

- Gdzie ty nas wywiozłaś ? - zapytała szeptem wkurzona  a zarazem przestraszona Any.

- Też chciałabym wiedzieć...

- Dobra, dzwonię po taksówkę. Wynosimy się stąd.

- Nie ma mowy. - zaprotestowałam i zatrzymałam jej rękę zmierzającą do torebki - jesteśmy tak blisko.

- Oszalałaś ? Widziałaś jacy ludzie się tu kręcą ? Oni na pewno są niebezpieczni. Nie wiem jak ty, ale ja chcę jeszcze trochę pożyć. - nadal rozmawiałyśmy szeptem.

- Chodźcie coś czuję, że to tam. -  olałam jej słowa wskazując na stadion.

- Coś czuję, że jeśli nas tu nie zabiją to ja ciebie na pewno. - wyszeptała z sarkazmem Any. Zaczęłyśmy iść powolnym krokiem w stronę wskazanego przeze mnie miejsca.

- Nowe ? Nie widziałem was tu wcześniej ślicznotki. - powiedział gość wpuszczający ludzi do środka.

- Taa... - odpowiedziałam niepewnie. - wpuścisz nas ?

- No pewnie, za tak ładne buźki nawet za darmo - zaprosił nas gestem ręki - Dobrej zabawy. Tylko pamiętajcie cicho sza. - miłej zabawy ? Cicho sza ? Niewiele z tego zrozumiałam.Weszłyśmy do środka, który wyglądał tak samo strasznie jak zewnętrzna strona. Całość oświetlały stare reflektory, wszędzie unosił się zapach nikotyny i jak przypuszczam środków odurzających. Pełno tu było facetów, których wzrok myślący tylko o jednym laserował nas, kiedy wchodziłyśmy na stadion. Nie zabrakło też skąpo ubranych dziewczyn wypinających swoje wdzięki. Zdecydowanie nie czułam się tu dobrze. Wręcz przeciwnie byłam przerażona. Czułam, że w każdej chwili może stać się coś złego. Starałam się nie pokazywać tego co przeżywam w środku, ktoś mógłby to zauważyć i wykorzystać. Usiadłyśmy na trybunach i zaczęłyśmy rozglądać się dookoła. Co Neymar miałby robić w takim miejscu ? Przecież on taki nie jest. A co jeśli cały ten czas mnie okłamywał ? Nie, to nie może być prawda, jego na pewno tu nie ma...W takim razie co ja tu robię ?

- Chcę zobaczyć jak Demony ich niszczą. Jr. jest nie do zatrzymania, mają pewne zwycięstwo.

- To będzie piękna rzeź. - dwaj napakowani faceci usiedli obok nas. Proszę, niech to nie będzie mój Jr. O jakiej rzezi oni mówili ? Chyba nie wytrzymam emocjonalnie tego wszystkiego. Trzeba było siedzieć w hotelu, a nie teraz sikać w majtki...

- Uwaga !! W dzisiejszym półfinale zmierzą się ze sobą Demony i Wilki !!! - z głośników wydobył się niski, gruby głos, a na murawę zaczęły wychodzić dwie grupy ludzi. Stanęły przodem do widowni i wtedy najgorszy scenariusz stał się rzeczywistością. Moje serce dosłownie stanęło na moment. Na czele jednej z drużyn stał Neymar a obok niego Niall. Co oni tu robią ? Chyba zaraz zwymiotuję. To się nie dzieje, to się nie dzieje...Proszę niech ktoś mnie obudzi. Zawodnicy, bo jak się okazało to mecz piłki nożnej, zaczęli rozglądać się po widowni. I wtedy nasze spojrzenia się spotkały. Chyba nie wierzył, że to naprawdę ja, mrugał powiekami, jakby myślał, że ma halucynacje, a mi zaczęły zbierać się łzy w oczach. Jak mógł mnie tak okłamać, nic nie powiedzieć ? Co to za świat ? Dlaczego bawi się w takie rzeczy ? Miliony myśli i pytań zalewały moją głowę. Czułam jakby świat mi się zawalił. Moje wyobrażenie o nim diametralnie się zmieniło. Doszło do mnie, że tak na prawdę nic o nim nie wiem. Może okłamał mnie również co do tego, że mnie kocha ?

- I pamiętajcie o jedynej, ale jakże ważnej zasadzie : nie ma żadnych zasad. - wydobył się znowu drażniący głos z głośników. Mecz się zaczął. Nie przepadam za piłką nożną, ale kilka razy oglądałam mecze z tatą i jestem pewna, że tak nie wygląda prawdziwa gra. To wyglądało naprawdę jak rzeź. Zawodnicy robili co tylko chcieli. Posuwali się do najgorszych fauli. Siedziałam tam przerażona i zdezorientowana modląc się, aby Neymar'owi nic się nie stało, ale on radził sobie świetnie. Dostał piłkę od Niall'a przeszedł wszystkich obrońców i wpakował piłkę do siatki. Cały stadion opanowała euforia, a jej sprawca świętował ze swoją drużyną. Byłam chyba jedyną osobą na trybunach, która nie była zadowolona. To prawda Ney na boisku sprawował się genialnie, stosował mnóstwo trików i nieustannie ośmieszał rywali, ale dlaczego nie robi tego legalnie ? Skończyła się pierwsza połowa, a piłkarze opuścili murawę. Ciągle tkwiłam w osłupieniu i wciąż nie dochodziło do mnie co się dzieje. Nadal miałam nadzieję, że to tylko zły sen i zaraz się obudzę.

- Wiedziałaś ? - zapytała Any.

- Niby skąd ? - odpowiedziałam pytaniem na pytanie, na co ona mnie przytuliła, a mnie znowu cisnęły się łzy do oczu. Udało mi się je jakoś opanować. Muszę być dzielna. O czym ja w ogóle mówię ? Dzielna ?

Druga połowa się zaczęła. Nie wiem dlaczego nadal tu siedziałam. Powinnam już dawno stąd wyjść, ale nie potrafiłam. Siedziałam jak przyklejona do krzesełka, a moje serce niebezpiecznie szybko kołatało. Mecz się skończył. Drużyna Jr. wygrała 8:0, a on sam strzelił 6 bramek. Odebrał nagrodę i cieszył razem ze swoją drużyną. Zeszłam szybkim krokiem z widowni i zaczęłam iść w jego stronę. Stanęłam przed nim i wpatrywałam się w niego. Nie, nie będę płakać...

- Dulce... - zaczął, kiedy mnie zauważył. Jego wzrok był pełen skruchy.

- Dlaczego nic mi nie powiedziałeś ? - udało mi się wykrztusić, mimo wielkiej guli w gardle. W odpowiedzi przytulił mnie mocno do siebie i wyszeptał "Kocham cię".

- Czyżby nasz Jr. znalazł sobie nową dziewczynę ? - usłyszałam za sobą i poczułam jak ciało Neymara natychmiast się napięło.

- Odwal się Diego. - wysyczał, rozluźniając lekko uścisk.

 - Jak nasza ślicznotka ma na imię ? - zapytał jeżdżąc swoim wzrokiem po mnie w górę i w dół.

- Dulce - powiedziałam cicho.

- Słodka Dulce. - przeciągnął, a po mnie przeszły nieprzyjemne dreszcze. - Nie powinnaś chodzić z kimś takim jak on. Ze mną byłoby ci zdecydowanie lepiej. - uśmiechnął się chytrze. - Pomyśl o tym.

- Nigdy jej nie dostaniesz. - powiedział przez zęby Ney, przytulając mnie  mocniej od tyłu.

- To się okaże. - zaśmiał się pod nosem i odszedł tak po prostu.

- Powiesz mi co tu się dzieje ? - odwróciłam się do niego.

- Chodź, zabieram cię do siebie. - pocałował mnie w czoło, złapał za rękę i ruszyliśmy w stronę jego samochodu. Wcześniej jeszcze kazał Niall'owi odwieźć dziewczyny. Weszliśmy do pojazdu i jechaliśmy w ciszy. Neymar spoglądał na mnie co chwilę, ale nie otrzymywał żadnej reakcji z mojej strony. Ślepo wpatrywałam się w ulicę nic nie mówiąc. Dojechaliśmy do jego domu, okrążył samochód i otworzył mi drzwi. Złapał mnie za rękę i zaprowadził do środka, do swojej sypialni. Usiadłam na łóżku i utkwiłam swój wzrok w pościel. Jr. usiadł naprzeciwko mnie nic nie mówiąc. Wydawało mi się, że ta nieznośna cisza trwa nieskończenie długo. Co więc zrobiłam ? Zaczęłam ryczeć. Tak po prostu. Potrzebowałam uwolnić z siebie te wszystkie nagromadzone emocje. Po chwili poczułam jak jego ramiona zaplatają się wokół mnie.

- Przepraszam - wyszeptał w moje włosy.

..................................................................................................................
Piętnaście moi mili. W końcu coś się dzieje.
Czekam na wasze reakcje.
Do następnego xx