Seis

Obudziłam się dziś w wyjątkowo dobrym humorze. Zwykle kiedy się budzę jestem ledwo żywa. Czuje się tak zmęczona jakbym wcale się nie kładła, ale dzisiaj było inaczej. Może to ten brazylijski klimat ? Od razu pokierowałam się do kuchni, gdzie jak zwykle zastałam dziewczyny. Chyba też dopiero wstały, woda na poranną kawę właśnie się zagotowała.

- Ja też poproszę. - powiedziałam na dzień dobry i usadowiłam się na jednym z krzeseł. May bez słowa postawiła trzy kubeczki z kawą, które zalała wrzątkiem.

- Na co dziś mają ochotę moje pomidorki ? - pomidorki powiadasz ?

- Sama nie wiem, zdaję się na ciebie. - ona na pewno ma już jakiś pomysł.

- To może naleśniki ? Co wy na to ? - a nie mówiłam...

- A mogą być z nutellą i truskawkami  ? - zapytała dziecinnym głosem Any.

- Mogą być z czymkolwiek zapragniesz ptysiu. To co naleśniki ? - obie przytaknęłyśmy i szef kuchni zabrał się do pracy, podając nam wcześniej kubki z kawunią. Oczekując na śniadanie przeglądałam instagram. Nim się obejrzałam na stole leżał wielki talerz z górą naleśników i malutkie miseczki wypełnione różnymi dodatkami, wszystkim czego dusza zapragnie.

- Kto to wszystko zje ? - powiedziałam przyglądając się z niedowierzaniem.

- My. - odpowiedziała bez zastanowienia May.

- Jesteś moim mistrzem kochanie ! - Any również nie wierzyła w to co widzi.

- Nie gapcie się tak tylko jedzcie. - tak też zrobiłyśmy. Pierwszy naleśnik poszedł w ruch. Nałożyłam na niego przeróżne owoce i polałam sosem czekoladowy. Szybko zrobiłam zdjęcie mojego dzieła i podzieliłam się nim na instagramie, po czym zabrałam się do konsumpcji. Smakowało genialnie.

- Jak dobrze cię mieć May. - powiedziałam przełykając kawałek naleśnika.

- Dokładnie. - dołączyła się Any.

- Aj przestańcie, bo się zarumienię. Lepiej powiedzcie co chcecie dziś porabiać. Jakieś pomysły ? - i nastało długie milczenie. Żadna z nas nie miała pojęcia co dziś chce robić. Tę grobową, pełną zamyślenia ciszę przerwał mój telefon, który zaczął wibrować na znak otrzymanej wiadomości.

Niall : Co dziś porabiasz ?

Ja: Właśnie się zastanawiam...

Niall : To przestań, zapraszam cię i twoje przyjaciółki na obiad.

Ja : Chętnie przyjmiemy zaproszenie :-)

Niall : 15 ?

Ja : Idealnie !!

Niall : Zaraz wyślę ci adres.

Ja : Okay, czekam...

- Dziewczęta nie wysilajcie się, mamy już plany na dziś.

- Jakie plany ?

- Niall zaprosił nas na obiad.

- Ten z wczoraj ?

- Yhm...

- Czy ja wiem, nie znamy go, a jeśli ma niecne plany wobec nas ? - tak, Anuś na pewno...

- To świetna okazja, aby go poznać i nie sądzę, żeby chciał nam coś zrobić. Taki słodziak ? Poza tym już się zgodziłam, zaraz prześle mi adres, gdzie mamy się spotkać.  - jak na zawołanie dostałam SMS z adresem restauracji. - Kończymy śniadanko i idziemy się szykować jesteśmy umówione na 15. - powiedziałam pochłaniając kolejny naleśnik. Oczywiście nie zjadłyśmy wszystkiego, sporo jeszcze zostało, no cóż kolację mamy z głowy. Rozeszłyśmy się do siebie, aby się ogarnąć. Tradycyjnie zaczęłam od zębów, potem makijaż i włosy, które na razie tylko rozczesałam. Dłuższą chwilę zastanawiała się co na siebie założyć. W końcu zdecydowałam się na krótką, czarną sukienkę w stokrotki, wprost idealną na taką pogodę. Do tego również czarne koturny i cieniutki łańcuszek. Chciałam w jakiś fantazyjny, wymyślony w mojej głowie sposób spiąć włosy. Trochę się pomęczyłam, ale w końcu straciłam cierpliwość i zdecydowałam, że zrobię kłosa. Wyszedł całkiem, całkiem. Całość zwieńczyłam moimi ulubionymi perfumami, wzięłam niewielkich rozmiarów torebkę i poszłam sprawdzić, czy dziewczyny są już gotowe. Najpierw poszłam do May, która borykała się z zapięciem łańcuszka. Przyszłam jej z pomocą, po czym udałyśmy się do Any.

- O dobrze, że przyszłyście, które te czy te ? - zapytała wskazując dwie pary butów.

- Te. - jednocześnie odpowiedziałyśmy z May wskazując inną parę.

- No to mi pomogłyście... - wzdychnęła Any, a my tylko się zaśmiałyśmy. W końcu dokonała wyboru stawiając na parę wskazaną przeze mnie. O tak !

- Dochodzi 14, zadzwonię po taksówkę. - wyciągnęłam telefon z torebki i wybrałam odpowiedni numer. - Będzie za 15 min. - powiedziałam po zakończeniu rozmowy. Po kwadransie zeszłyśmy na dół, gdzie czekało na nas auto. Wsiadłyśmy do niego, podałam kierowcy adres i ruszyliśmy spod hotelu. Jazda zajęła nam jakieś pół godziny. Kierowca zatrzymał się i poinformował, że jesteśmy na miejscu. Zapłaciłyśmy, podziękowałyśmy i grzecznie wyszłyśmy z samochodu kierując się do środka restauracji. Miejsce wyglądało cudownie, jedzenie też musi być pyszne. Zaczęłyśmy rozglądać się za blondynem. Nagle dostrzegłam machającą do mnie rękę. To on. Ruszyłyśmy w jego stronę. Ubrany był w luźną koszulę w jakiś bliżej nieodgadniony mi wzorek i długie, czarne zwężane spodnie. Do tego miał białe tenisówki. Wstał ze swojego miejsca i przywitał się z każdą z nas delikatnym całusem w policzek. Słodziak... Usiedliśmy i otrzymaliśmy menu.

- Na co mają ochotę moje panie ? - zapytał spoglądając na nas.

- Sama nie wiem, może coś nam polecisz ?

- Jadłyście już feijoade ?

- Nie. - odpowiedziałyśmy chórem, na co Niall szeroko się uśmiechnął.

- W takim razie musicie spróbować. Można powiedzieć, że to danie narodowe.

- Skoro to danie narodowe grzechem byłoby nie spróbować. - właśnie podeszła do nas kelnerka, aby przyjąć zamówienie.

- Cztery razy feijoada i jakieś dobre wino . - kelnerka zwinnie zapisała to na karteczce i szybko odeszła.

Po dłuższej chwili wróciła stawiając przed nami jedzenie. Jak się okazało feijoada to gulasz składający między innymi z fasoli i suszonego mięsa. Brzmi dość zwyczajnie, ale muszę przyznać, że smakowało przepysznie, a mówi to osoba, która nie jest największym fanem mięsa. Jednym słowem pychota.

- I jak wam smakuję ? - zapytał uważnie przyglądając się naszej reakcji.

- Pyszne. Jeszcze trochę i zostanę fanką brazylijskiej kuchni. - powiedziałam posyłając niewielki uśmiech.

- Muszę wyciągnąć przepis od szefa kuchni. - powiedziała May pochłaniając kolejne łyżki gulaszu.

- Naprawdę dobre. - nawet Any smakuję, a to coś znaczy.

- Miło mi to słyszeć. Domyślam się, że jesteście turystkami.

- Mhm... - przytaknęłam biorąc łyk trunku.

- Na jak długo przyjechałyście ?

- Dwa miesiące. - kolejna chóralna odpowiedź.

- Wow ! Długie wakacje...

- O tak, planowałyśmy to już od dawna.

- A skąd przyjechałyście ?

- Meksyk. - i znowu jakbyśmy się zmówiły.

- Często wam się to zdarza ?

- Co ? - mój Boże przestańmy.

- Mówienie chórem, nieźle wam to wychodzi i jest na maksa zabawne.

- Chyba dość często, to przez to, że spędzamy ze sobą tyle czasu.

- Any ma rację, czasem to potrafi być naprawdę denerwujące.

- Zwiedzałyście już miasto ?

- Cały czas o tym myślimy, ale nie wiemy od czego zacząć.

- Mogę wam pokazać to i owo. Jeśli tylko chcecie.

- Czekaj, jesteś z Brazylii ? - brawo geniuszu !!

- Tak. To znaczy urodziłem się w Irlandii, mam irlandzkich rodziców, ale kiedy miałem jakieś dwa lata przeprowadziliśmy się tutaj. Można, więc powiedzieć, że jestem bardziej Brazylijczykiem niż Irlandczykiem, choć nie wyglądam. - no właśnie nie wygląda, więc miała prawo myśleć inaczej.

- W taki razie będziemy zaszczycone, prawda dziewczyny ? - te tylko przytaknęły.

Skończyliśmy posiłek, kiedy Niall zawołał kelnerkę, aby podała nam rachunek. Ta po chwili stała przy nas wręczając chłopakowi etui z paragonem w środku. On tylko zerknął, wyjął portfel i wyciągnął z niego sporej wartości banknoty.

- Daj spokój zapłacimy za siebie. - rachunek był na pewno spory.

- Jesteście moimi gośćmi, więc ja płacę.

- Ale...

- Nie ma żadnego "ale", ja płacę koniec kropka. - nie ma sensu się z nim kłócić i tak nie pozwoli nam zapłacić. - To co ruszamy w miasto moje drogie. Czas zapoznać was z Brazylią.

Spacerowaliśmy aż do późnego wieczora. Niall pokazywał nam najciekawsze i warte uwagi miejsca. Było przy tym dużo śmiechu i robienia zdjęć. Trzeba jakoś uwiecznić te niezapomniane chwile. Robiło się już późno, a my byliśmy zmęczeni, więc postanowiliśmy zakończyć zwiedzanie. Blondyn zaproponował, że nas odwiezie. Opierałyśmy się przez chwilę, ale w końcu dałyśmy się namówić. Musieliśmy wrócić pod restaurację, w której jedliśmy, gdyż tam nasz towarzysz zostawił samochód. Kiedy byliśmy na parkingu wyciągnął kluczyki i otworzył samochód automatycznie. Teraz rozumiem dlaczego za nas zapłacił. Samochód, którego światła się zapaliły był po prostu jak WOW !!! Nie znam się na autach, ale to z pewnością wyglądało na drogie, sportowe i drogie.

- To twoje auto ? - zapytałam nadal będą w lekkim szoku i osłupieniu.

- Taa... nie podoba ci się ? Wiem trochę mało dziewczęce...

- Człowieku okradłeś bank czy co ? Ten samochód to czysta perfekcja ! - znowu zaczęłam paplać od rzeczy, no cóż...

- Spokojnie nie okradłem banku i fajnie, że ci się podoba. Bardzo je lubię, ale do perfekcji mu jeszcze brakuje. - nasza trójka dalej stała w niemałym szoku. - to co wsiadamy ?

- Yhym.. - to jedyne co udało się nam wydusić. On się tylko słodko zaśmiał i otworzył nam wszystkim drzwi, jak prawdziwy dżentelmen.

- Jestem taki głodny. -  powiedział, gdy byliśmy już w samochodzie i jechaliśmy jakieś 10 min.

- Może wpadniesz do nas na naleśniki ? May zrobiła ich całą masę, a my nie damy rady ich wszystkich zjeść. - dziewczyny mimo, że polubiły tego słodziaka to teraz mroziły mnie wzrokiem z tylnego siedzenie. Dosłownie czułam ich lodowate spojrzenia na sobie.

- Nie chce się narzucać... - przeciągnął.

- No co ty nie narzucasz się. Poza tym musimy ci się jakoś odwdzięczyć za dzisiejszy dzień. - posłałam uśmiech w jego stronę, a dziewczyny patrzyły na mnie jakby chciały zakleić mi usta, żebym przestała mówić.

- Skoro tak to przyjmuję zaproszenie. - odwzajemnił uśmiech nie spuszczając wzroku z drogi.

Dojechaliśmy pod hotel, wjechaliśmy na samą górę i weszliśmy do  naszego królestwa.

- Czuj się jak u siebie. - rzuciłam kiedy przeszliśmy do salonu. May i Any poszły podgrzać naleśniki, a my usadowiliśmy się na kanapie.

- Duuulce !!! - usłyszałam z kuchni. Czemu ona się tak drze ?

- Przepraszam cię na momencik. - uśmiechnęłam się i szybko ruszyłam w stronę kuchni. - Co się tak wydzierasz ? - zapytałam kiedy byłam już w kuchni.

- Co ty wyprawiasz ? - zaczęła szeptać Any.

- Nic.

- Jak to nic ? Po co go tu zaprosiłaś ? Kiedyś utnę ci ten jęzor.

- Przecież nic się nie stało.

- A jak będzie chciał zostać na noc i okaże się, że to jakiś gwałciciel ? - i co jeszcze ?

- Przewrażliwiona jesteś.

- Przewrażliwiona ?! Ty nic o nim nie wiesz. - kurczę, nieźle się nakręciła.

- Any ma trochę racji nie znasz go, ale z drugiej strony nie ładnie nazywać go gwałcicielem skarbie.

- Chcesz żebym go przesłuchała ?

- Wypadało by. - powiedziała to jak najbardziej serio.

- Może bez przesady, nie przesłuchać, ale mogłabyś go trochę wypytać o to i owo - May ty też ?

- Niech wam będzie... - wypuściłam powietrze z ust i wróciłam do salonu.

- Coś się stało ? - zapytał z lekkim niepokojem.

- Nie, wszystko w porządku. - dobra jak zacząć ? - Może opowiesz mi coś o sobie ? - to zaczęłaś, no po prostu gratuluję...

- One kazały cię mnie przepytać ? - ściemnij coś...

- Nie jestem po prostu ciekawa... - mało to było przekonujące, ale może łyknie. Spojrzał na mnie znacząco... Czyli nie łyknął.

- Dobra, tak kazały... - powiedziałam zrezygnowana. - one nie za bardzo ci ufają.

- A ty mi ufasz ? - co ? Co to za pytanie ? I co ja mam powiedzieć ?

- Jaaa.... - no brawo, szybko rusz tą łepetynką. - Wiesz znamy się dwa dni, ciężko powiedzieć czy ci ufam, bardzo cię lubię i nie wydaje mi się żebyś chciał mi coś zrobić... - chyba było wystarczająco dyplomatycznie...

- Czyli troszeczkę mi ufasz ?

- W końcu zaprosiłam cię do siebie. - powiedziałam już znacznie pewniej.

- W takim razie co chcesz wiedzieć ? - przebrnęłaś, dzielna dziewczynka.

- Gdzie pracujesz ?

- W Brazylii - to będzie trudne...

- Wiesz bardziej chodziło mi o to czym się zajmujesz.

- Tak się tylko droczę. - uśmiechnął się zawadiacko. - razem z przyjacielem mamy wspólne "dziecko".

- Dziecko ?!?! - zamarłam, chyba mi wystarczy.

- "Dziecko" - powtórzył robiąc dłońmi znak cudzysłowu. - Spokojnie jestem hetero. - dzięki ci Panie...

- Chyba duże musi być to dziecko, sądząc po twoim samochodzie.

- Raczkuję. - zaczyna podobać mi się ta rozmowa.

- Następne pytanie proszę. - co ja bym chciała jeszcze wiedzieć ?

- Masz dziewczynę ? - teraz to dojechałaś, nie mam słów.

- Nie, nie mam. - zaśmiał się w ten charakterystyczny sposób.

- Przepraszam, może lepiej to skończmy.

- Nie no co ty coraz bardziej mi się to podoba - nadal się śmiał.

- No dobrze. Tak w ogóle ile masz lat ?

- 21. - szybkie pytanie szybka odpowiedź.

- Rodzice ?

- Mają się dobrze.

- Nałogi ?

- Nie sądzę.

- Ulubione danie ?

- Wszystko co jadalne.

- Imprezy ?

- Często i gęsto.

- Ulubiona część ciała? - co ?

- Co ?

- No ulubiona część ciała.

- W jakim sensie ?

- W każdym.

- Usta.

- Największa wada ?

- Niecierpliwość.

- Największa zaleta ?

- Umiem słuchać.

- Optymista ?

- No raczej.

- Cecha, którą najbardziej cenisz ?

- Szczerość.

- Nienawidzisz ?

- Mlaskania.

- Kochasz ?

- Jeść.

- Cola czy Pepsi ?

- Nie widzę różnicy.

- Ulubiony słodycz ?

- Ty.

- Naj... - czekaj co ?!? - Co ?!?

- Masz na imię Dulce, no i gdybym miał wybierać, jesteś naprawdę słodziaszna. - o niee... chyba się zarumieniłam.

- Chyba wystarczy... - speszyłam się.

- Akceptujesz ?

- Co ?

- Mnie.

- Oczywiście. - gdzie są dziewczyny ? O tak są moje wybawicielki, w samą porę.

- Podano do stołu. - powiedziała jak kelner z prawdziwego darzenia May. Podnieśliśmy się z kanapy i poszliśmy do jadalni. Usiedliśmy i zaczęliśmy jeść naszą kolację. Niall pochłaniał naleśnik po naleśniku. Jak tak szczupły człowiek jest w stanie zjeść aż tyle ? Zgubiłam się przy liczeniu ilości naleśników, które w siebie wpakował i nic nie ma do tego mój problem z matematyką.

- Ty naprawdę kochasz jeść. - powiedziałam patrząc na niego z niedowierzaniem.

- Naprawdę słuchałaś. - wyglądał na zdziwionego.

- Ja też potrafię słuchać. - posłałam mu oczko. Co ? Na prawdę to zrobiłam? A jeśli sobie coś pomyśli ? Daj spokój, co ma sobie pomyśleć ?

Po skończonej kolacji (dzięki Niall'owi nie będziemy musiały jeść naleśników jutro na śniadanie) chłopak wstał od stołu, podziękował za pyszną kolację powiedział, że będzie się zbierał i życzył nam dobranoc. Odprowadziłam go do drzwi, a dziewczynki zaczęły sprzątać ze stołu.

- Jeszcze raz dziękuję. - powiedział nakładając buty.

- To my dziękujemy. Mam nadzieję, że jeszcze się zobaczymy.

- Jutro wybieram się do klubu ze znajomymi, może wpadniecie ? Chyba, że nie przepadacie za imprezami.

- Uwielbiamy. - już dawno miałam ochotę wyjść i potańczyć.

- W takim razie napiszę jutro co i jak, ok  ?

- Pewnie.

- Dobranoc. - ucałował lekko mój policzek.

- Dobranoc. - uśmiechnęłam się zawstydzona.

Weszłam do kuchni, ale dziewczyn już nie było. Pewnie poszły do siebie. Trudno. Jutro powiem im o naszych planach. Nalałam wody do szklanki i  zachłannie ją wypiłam, po czy udałam się do swojego pokoju. Wzięłam szybki prysznic i zmęczona dzisiejszym dniem i wrażeniami z nim związanymi zasnęłam zaraz po ułożeniu się wygodnie w łóżku.

.....................................................................................................................................................

Szóstka za nami... Mam nadzieję, że nie było aż tak źle. Do następnego xx